درمان بیماری رینود:

مواردخفیف بیماری رینو دکه حملات آنها محدود به برخورد با سرما است با بهبودروحیه بیمار، تجویز سداتیو و آرام بخش و حفاظت از سرما درمان می شوند. دخانیات باعث انقباض عروق جلدی می شوند لذا این بیماران باید از مصرف تنباکو احتراز کنند. رزرپین با دوزهای کوچک خوراکی (روزانه ۲۵ درصد تا ۵/۰ میلی گرم) غالبا شدت و تواتر حملات را کاهش می‌دهد. گوانتیدین بمقدار ۱۰ تا ۴۰ میلی گرم /روز یا الفامتیل _دو پا بمقدار ۱/۵ تا ۲گرم /روز نیز موثر واقع می شود. در صورت لزوم یک داروی متسع کننده عروق نظیر قرصهای طویل الاثر تولازولین را بمقدار ۸۰میلی گرم هر ۱۲ساعت به رژیم درمانی اضافه می کنند. پرازوسین نیز به مقدار ۲میلی گرم در روز مفید گزارش شده است لیکن در مورد این دارو انجام تجارب وسیع تر ضروری است.
تونوس انقباضی سمپاتیک يکي از عوامل مهم ايجاد و تمدید حملات بیماری است اعم از اینکه عروق موضعی واکنش پذیری غیر عادی به سرما داشته باشند یا نداشته باشند. از این جهت سمپاتکتومی منطقه ای ممکن است در اشکال پیش رونده و همراه با زخم های بدون درد و گانگرن مفید واقع شود. موفقیت سمپاتکتومی بستگی به میزان باقیمانده ظرفیت اتساع پذیری عروق دارد که برای پی بردن به آن قبل از عمل می توان از گرم کردن دست یا بلوک گانگلیون سمپاتیک با لیدوکایین استفاده کرد. در مراحل اولیه بروز بیماری رینو در پاها، برداشتن گانگلیون های سمپاتیک کمری باعث بهبود کامل علائم می گردد. در مورد بیماری دستها سمپاتکتومی پره گانگلیو _نیک گردنی _پشتی عمل انتخابی محسوب می شود لیکن معمولا نتایج آن موقتی است و بیش از ۶ماه تا دو سال دوام ندارد.
درمان پدیده رینو تابع علت زمینه ساز اعم از بیماری یا عیب تشریحی است. سمپاتکتومی در حالاتی چون اسکلرودرمی و ارتریت روماتوئید کم اثر یا بی اثر است لیکن در مواردی که پدیده رینو ناشی از کوزالژی سمپاتیک باشد ممکن است مفید واقع شود. گزارش های جدید و نوید بخشی وجود دارد که درمان شدید یا انواعی از داروهای ضد فشار خون بر ضد پدیده رینو در بیماران هیپرتانسیون دچار اسکلرودرمی در بهبود این پدیده و تغییرات پوستی آن موثربوده است.